استاد ایلیا «میم» رام الله

درد و رنج جسم و جان بر بسیاری چیره شده و بسیاری در پی شفا و درمان‌اند. و باز بسیاری در جستجو برای شفاگران، دچار اغواگران می‌گردند... اما به‌راستی شفادهنده کیست؟ و شفادهنده راستین را چگونه می‌توان شناخت؟
هیچ شفایی جز از روح  الهی سرچشمه نمی‌گیرد و شفای راستین جز به مدد آن میسر نیست. از اینروست که بزرگترین شفاگران جسم و جان، کسانی به جز اولیاء و مردان حق نیستند. این بزرگان، چه در قید حیات باشند و چه نه، آثار روح بزرگشان به اشکال مختلف ظاهر می‌شود که یکی از این اشکال، شفاست. در مورد برخی از این بزرگان، این جنبه بسیار بارز و آشکار بوده، در مورد برخی نیز در زمان حیاتشان پنهان بوده و بعد از مرگشان چهرة آشکاری یافته است. یقیناً شما نیز تابحال گزارشات متعددی از شفای بیماران با توسل به ارواح اولیاء و ائمه شنیده‌اید. بزرگانی که قرن‌ها پیش می‌زیسته‌اند. این درمانگران به ظاهر غایب، هر کدام در آرامگاه خود بسیاری را آرامش بخشیده‌اند و آرامگاه‌شان مانند درمانگاهی آسمانیست که تنها قیمت درمان، توجه و ایمان بیمار است!
همه شما این درمانگاه‌های آسمانی را می‌شناسید. یک درمانگاه بزرگ در مشهد و درمانگر آسمانی‌اش امام رضا (ع)، یکی در کربلا و درمانگرش امام حسین (ع)، یکی در نجف و درمانگرش امام علی (ع)، و آن یکی در قم و درمانگرش حضرت معصومه (س)...
چه بسیارند کسانی که هر ساله به شوق دریافت شفا به پابوس حضرتش می‌روند و در حرمش سکنی می‌گزینند. ولی چرا همة آنها شفا نمی‌یابند؟ چرا تنها عدة اندکی از این موهبت بهره‌مند می‌گردند؟
این اصلی اثبات شده است که «به هرچه توجه کنید به تناسب توجه‌تان با آن رابطه برقرار می‌کنید». هر چه این توجه عمیق‌تر باشد، سطح رابطه نیز عمیق‌تر است. ارتباط با ارواح مقدسین نیز از این قاعده مستثنی نیست. حتماً اشخاصی را دیده‌اید که روزها خود را به ضریح می‌بندند. وقتی این عمل بیرونی با یک خیرگی درونی توأم می‌شود و به‌عبارتی تنها مشغلة آنها در آن زمان توجه به امام و طلب کمک از او می‌شود، و نگاه و توجه‌شان تنها به یک نقطه و بر یک هدف متمرکز می‌گردد، در اثر این توجه، ارتباط برقرار می‌شود. شخص قادر می‌گردد با روح امام، ارتباط برقرار کند و بنا بر هدف و قصد خود، از طریق توسل به آن امام، از جریان شفا بهره‌مند گردد. بنابراین، کسانی که از این موهبت محروم می‌مانند از توجة کافی برخوردار نیستند و درواقع بر روح شفاگر الهی، تمرکز و توجهی ندارند. به‌عبارتی بدون عمل، در انتظار نتیجه‌اند. اما نکات دیگری هم هست.
برخی طلبکار شفایند و برخی خواستار شفا و برخی تسلیم امر صاحب شفا. گویا هر چه متواضعاته‌تر بخواهیم، ارتباط‌مان سریع‌تر و عمیق‌تر برقرار می‌گردد و به‌خواستة خود می‌رسیم.
از سوی دیگر، برخی بارگاه این بزرگان را مانند یک آزمایشگاه می‌بینند و این‌طور به آن وارد می‌شوند که «این همه راه‌های گوناگون را آزمایش کردیم و توفیقی حاصل نشد، این راه را هم امتحان می‌کنیم، شاید جواب دهد» و خودِ این تصور که با شک و تردید همراه است به عاملی بازدارنده برای برقراری ارتباط منجر می‌گردد و از سویی چون به آزمایش گذاشتن قدرت الهی است، نوعی بی‌حرمتی و اهانت به ساحت حق است که روشن است به نتیجة دلخواه منجر نخواهد شد. عوامل بسیار دیگری هم هستند که منجر به تضعیف یا تخریب این ارتباط درونی و در نتیجه، عدم بهره‌گیری از جریان شفا می‌گردند اما  آنچه اهمیت دارد اینست که ایمان و توجه عمیق، همة موانع را کنار می‌زند و نور را به سوی ما می‌خواند.
در طول تاریخ، مدعیان دروغین (خاصه در موضوع درمان و شفا) و سودجویانی که  آنان را علمّ کرده‌اند به فراوانی به چشم می‌خورند. برخی از مراکز و روش‌های قلابی شفا نیز دست ساخته چنین سودجویانی هستند. آنان به قصدهای مختلف که می‌توانسته جلب‌نظر مردم و دستیابی به اهداف مادی باشد، با اقدامی فریبکارانه مراکزی دروغین بر پا می‌داشتند و عده‌ای ساده‌لوح نیز بر این فریب دامن می‌زدند. امروزه نیز این فریب هم‌چنان ادامه دارد اما اشکال مدرن‌تری به خود گرفته است. به‌جای امامزاده‌ها، یوگی‌ها و سوامی‌ها (ی عموماً هندی) علمّ شده‌اند.
به‌جای مقابر مقدس، «سنتر» راه می‌اندازند. اما اگر هوشیار باشیم، تشخیص حق از ناحق بسیار سهل و ساده خواهد بود. کمی دقت کنیم آنچه را که از آنِ آن هستم و او از آنِ ماست، به امید آنچه از ما نیست و ما هم از آنِ آن نیستیم از دست ندهیم. آنچه را دیده‌ایم و لمس کرده‌ایم به‌آنچه شنیده‌ایم، وانگذاریم.
شفاگران الهی را دریابیم که شفای الهی همیشه از آن ما خواهد بود. شفای پایدار جسم و جان.
و سرانجام اینکه:
آب در کوزه و ما تشنه لبان می‌گردیم        
یار در خانه و ما گرد جهان می‌گردیم

به قلم: شیوا
مشاور: حم
منبع: علوم باطنی ۷ و ۸