علم تفکر زیرساخت اصلی دانایی و هوشمندی انسان است... درواقع می‌توان گفت که علم تفکر تکنولژی هوشمندی و روشهای دانایی است و این موضوع تأثیرات بسیار تعیین کننده و اساسی خود را در حل مسائل (جدای از مقوله اطلاعات) بجا میگذارد. از این دیدگاه، با تحلیل شخصیت معلم بزرگ، ایلیا «میم» به نتایج جالبی برمیخوریم که به نوعی میتواند نمایانگر ابعادی از این تکنولژی هوشمند باشد...
دنیای کوانتومی، دنیای واقعی و جهان حقیقی
دنیای کوانتومی زیربنا و اساس دنیای واقعی است. دنیای واقعی، همان دنیای اطراف ماست که می‌توانیم آنرا بوسیله حواس ظاهری درک کنیم. هر دنیا قوانینی دارد که برای تجربه دنیا و سفر موفق به آن باید شناخته شوند چراکه بدون شناخت قوانین دنیا، نتیجه‌گیری‌ها و پیش بینی‌ها با آنچه محقق می‌شود متفاوت خواهند بود.
در دنیای واقعی، همانند یک فیلم سینمایی، تمامی حرکت‌ها هموار و پیوسته‌اند و از قوانین نیوتنی پیروی می‌کنند. اما این قوانین و حرکت‌ها در دنیای کوانتومی چندان اعتباری ندارند. اگر به هنگام تماشای فیلم بتوانیم زمان ذهن‌مان را خیلی آهسته کنیم، متوجه گسستگی‌های فیلم خواهیم شد. در هر حال ما و دیگر تماشاگران فیلم، متعلق به دنیایی فراتر از دنیای درون فیلم هستیم. فیلم یک واقعیت مجازی است و در مقایسه با آن، دنیای محاطی بک دنیای حقیقی است. دنیای محاطی، دنیای درون فیلم را کنترل می‌کند و دنیای درون، تنها فیلم تصویر و انعکاسی مجازی از آن است.
داستان زمانی جالب‌تر می‌شود که بدانیم فیلم، یک فیلم زنده است و سینما یک سینمای جادویی، به گونه‌ای که تماشاچیان می‌توانند (یا شاید تنها می‌توانند) به‌وسیله دستگاه‌هایی مشابه تجهیزات الکترونیکی با دنیای فیلم و موجودات آن رابطه برقرار نمایند (حتماً فیلم متریکس را دیده‌اید یا شاید هم بازی کرده‌اید!). بدین منظور لازم است متناظر با هر یک از دستگاه‌های الکترونیکی، یک شخصیت یا کالبد مناسب نیز در دنیای فیلم وجود داشته باشد (این دنیاها مشابه دنیای واقعی جسم و دنیای حقیقی روح‌اند. دنیای مجازی درون فیلم دنیای واقعی اطراف ما و دنیای محاط بر آن، جهان حقیقت است و ذهن و حواس ظاهری نیز رابطی بین آنها).
هنگامی‌که توجه و آگاهی موجودات حقیقی صرفاً از طریق حواس واقعی باشد، آنها احتمالاً خود را موجوداتی صرفاً متعلق به دنیای واقعی می‌دانند. این همان اتفاقی‌ست که به هنگام انجام بازی‌های کامپیوتری یا انواع دیگر شبیه‌سازی‌های مجازی رخ می‌دهد.
یک بازی کامپیوتری مجموعه‌ای از برنامه‌ها و روال‌هاست که در طی آنها تعدادی متغیر به‌وسیلة قوانین مشخصی تغییر می‌کنند و این تغییرات به‌صورت خروجی‌های مناسب به حواس انسان وارد می‌شوند. قوانین بیرونی بازی باید با قوانین مورد قبول بازیگر یا بازیگران هماهنگ باشد و در غیراین‌صورت با استقبال خوبی مواجه نخواهد شد. بازیگران می‌توانند صحنه‌های بازی را تغییر دهند و به اصطلاح بازی کنند. صحنه‌های جدیدی بیآفرینند و یا به امتیازات بالا یا پایینی برسند. اما در اصل تمام این صحنه‌ها و قوانین آنها، مستقل از چگونگی بازی بازیگران از قبل طراحی و خلق شده است.
دنیای واقعی همانند یک بازی کامپیوتری است(۱) که بزرگ‌ترین پیشرفت‌های دنیای کامپیوتری مجازی ساختة انسان، به واقع در برابر آن ناچیز به حساب می‌آید. اگرچه خود بازی ارزشی چندانی نداشته باشد اما از آنجایی‌که قوانین بازی با قوانین دنیای محاط بر آن هماهنگ اند(۲)، از بازی کردن نیز می‌توان تجارب با ارزشی بدست آورد تا در جهان حقیقی از آنها استفاده کرد.
آنچه علوم ظاهری به‌ویژه علم فیزیک خود را مجاز به اظهارنظر دربارة دنیا می‌داند، در حیطة دنیای واقعی است و آنچه فراتر از آن قرار می‌گیرد به حیطه علم متافیزیک مربوط می‌شود.
منبع: نشریه علوم باطنی – شماره ۳
پی‌نوشت:
۱- اشاره به آیات متعدد در قرآن مجید مثل آیة ۳۲ سورة انعام: «و زندگی دنیا جز بازی و سرگرمی نیست، و قطعاً سرای آخرت برای کسانی که پرهیزگاری می‌کنند بهتر است. آیا نمی‌اندیشید؟»
۲- اشاره به این اصل بزرگ که «آنچه در بالاست در پایین است و آنچه در درون است در بیرون است.»
تصویر پایین: انشعاب جهان به تعداد نتایج ممکن
Image: ALFRED T. KAMAJIAN
Sidebar: Level III Multiverse
نظر دهید