علم تفکر زیرساخت اصلی دانایی و هوشمندی انسان است... درواقع می‌توان گفت که علم تفکر تکنولژی هوشمندی و روشهای دانایی است و این موضوع تأثیرات بسیار تعیین کننده و اساسی خود را در حل مسائل (جدای از مقوله اطلاعات) بجا میگذارد. از این دیدگاه، با تحلیل شخصیت معلم بزرگ، ایلیا «میم» به نتایج جالبی برمیخوریم که به نوعی میتواند نمایانگر ابعادی از این تکنولژی هوشمند باشد...
دعا، یعنی نور (تفسیری از درس‌های دعا و توکل)
«دعا نور است و نور حالتی یکتا و یگانه دارد. هرگاه بتوانی کلام خود را به طریقی یکتا نورانی کنی، کلام تو دعا می‌شود و این نمی‌شود، مگر آن که کلام از سرچشمة نور که ذات الهی است مدد یابد.» (برگرفته از درس‌های دعا و توکل از سخنان . . .)
از دیدگاه باطنی، دعای حقیقی با «اصل دعا نور است» برابری می‌کند. در قرآن کریم نیز آمده است: «خداوند نور آسمان‌ها و زمین است.» از آنجا که نور حالتی یکتا و یگانه دارد، هرگاه بخواهیم کلام خود را به دعا تبدیل کنیم، می‌بایست آن را از نظر ارتعاشی، سرعتی و سطح فرکانس، به نور نزدیک نمائیم که در آن‌صورت خود در معرض بارش‌های نور الهی واقع شده و موفق به تجربة حضور زنده خداوند خواهیم شد.
از آنجا که حضور فیزیکی انسان در این جهان وابسته به سطح نوسانات و ارتعاشات انرژیک اوست، برای تداوم حیات می‌بایست ارتعاشات روح او که از طریق ذهن و مغز جاری می‌شوند، با ارتعاشات جهان مادی هم‌فرکانس بوده تا تداوم حضور جسمانی او میسر گردد.
از طرفی با کاهش ارتعاشات لطیف الکترومغناطیسی روح، و تنزل به سطوح غلیظ‌تر، از میزان انرژی باطنی و هماهنگی ذهن انسان با ذهن کیهانی کاسته شده، حساسیت گیرنده‌های فراحسی او به شدت تقلیل یافته و بعضاً امکان برقراری ارتباط با خداوند در او تضعیف می‌شود. در نتیجه امکان دعا و فرستادن خواسته به نواحی روح خلاقه و تحقق آن نیز با کندی و عدم موفقیت مواجه می‌شود. اما آیا امکان تبدیل کلام (صوت) به نور وجود دارد؟
امواج صوتی (امواج مکانیکی) و امواج الکترومغناطیسی (امواج نوری) هر دو دارای ماهیتی انرژیائی و منتشرشونده هستند و انرژی‌ها (در علم فیزیک) قابلیت تبدیل شدن به یکدیگر را دارند؛ بنابراین می‌توان امواج صوتی را به نور و بالعکس تبدیل نمود. هر چند که پس از این تبدیل، هر یک کیفیت‌های متفاوت از هم داشته باشند.
در حالت دیگر می‌توان با افزایش دامنه یا نوسانات صوتی، دامنة برد آن‌ها را افزایش داده تا در فواصل دورتری انتشار یابند. مانند امواج رادیوئی اف. ام. برای این منظور، اصطلاحاً امواج صوتی و اطلاعات آن را بر امواج الکترومغناطیسی (نوری) سوار کرده و منتشر می‌سازند. قرینة این نوع ارسال در دعا را می‌توان به توسل جستن یا حلقه زدن به افراد مستجاب‌الدعوه - کسانی که از قدرت کلام بالائی برخوردارند و می‌توانند کلام خود را به کلام نورانی تبدیل کنند و هر خواسته‌ای را محقق سازند- تشبیه نمود. در این روند، شخص دعاکننده از طریق واسطه‌ها، صدای خود را به گوش خداوند می‌رساند. (۱)
در صورت اول، شخص از خیرگی و تسلیم بالائی برخوردار و مقاومت او بسیار ناچیز است؛ و در صورت دوم، مقاومت‌ها و آشفتگی‌های ذهنی شخص دعاکننده هنوز به حداقل مطلوب خود نرسیده است.
ذکر، دعا، نذر و قربانی از ابزار باطنی انسان برای کاهش مقاومت‌ها و افزایش هماهنگی در ارتباط الهی به شمار می‌روند. با استمرار در تکرار (و ذکر) نام‌های راهگشای خداوند، ارتعاشات ذهنی- روحی شخص تغییر یافته و با ارتعاشات و ارادة الهی هماهنگ‌ترگشته و باعث جذب رحمت و فیض الهی می‌شود.
در نذر و قربانی، و به خصوص در قربانی، از میزان مقاومت‌های منفی و زنگارهای روحی مانند انواع خواسته‌های نفسانی و منی‌ها کاسته می‌شود و از این طریق شخص به مرز تسلیم نزدیک‌تر می‌گردد. هر چه او به مرز تسلیم نزدیک‌تر و در آن استقرار بیشتری یابد، به قابلیت و امکان تبدیل کلام وی به نور افزوده می‌شود.
تسلیم، شاه کلید اصلی در دعا و تبدیل‌کنندة صوت به نور است که همانند نقطة مقاومت صفر در قوانین فیزیکی عمل می‌کند و قادر است تا شخص دعاکننده را به یک هادی اَبَررسانا مبدل سازد و باعث القای جریانات نور و صوت الهی به او گردد.
دعا زبان بی‌مرز و بی‌ترجمان روح است و در تمام اعصار، یکی از بنیادی‌ترین و مستقیم‌ترین راه‌های تماس با خداوند بوده و هست. دعا بی‌مرز است زیرا ما در اقیانوسی از ارتعاشات به هم تنیدة انرژی زندگی می‌کنیم و ارتباط ما با کل هستی ارتباطی یکپارچه و پیوسته است و از این رو حوزة عملکرد آن حتی در ورای جغرافیای کیهانی است و توسط فضا، زمان و مکان محدود نمی‌شود.
دعا بی‌نیاز از ترجمان است زیرا مخاطب آن بی‌نیاز از هر ساختار زبانی و فرهنگی است و از این لحاظ بهترین و کارآمدترین کلید گشودن درهای روح ما به سوی خداوند است. فقط کافی است بیاموزیم، یا دقیق‌تر بگوئیم به خاطر بیاوریم که چگونه با «یکی» و نیروی «یکی» که منبع انرژی لایزال و ابدی تمام کائنات مشهود و غیرمشهود است، ارتباط بگیریم؛
و بدانیم که: دعا دعوت مستقیم خداوند است. هنر گشودن دریچه‌ای به روی سرچشمة نور است. دعا، هنر گفتگوی با خداست. هنر ارتباط با روح خلاق هستی است. هرچه این گفتگو و این ارتباط زنده‌تر باشد، به همان میزان با حضور زندة خداوند که حوزة همه امکانات است بهتر می‌توان ارتباط برقرار کرد. در چنین فراخوانی و ارتباطی است که خداوند پاسخگو و اجابت‌کنندة دعاهایمان خواهد بود، و در چنین شرایطی است که می‌توانیم هماهنگی لازم برای اعلام خواسته‌ای معلوم را بیابیم.
تألیف: ن.ر
ویراستار: میترا صالح زاده
منبع: نشریه علوم باطنی شماره ۶
پی‌نوشت: ۱- لازم می‌دانیم از آقای ش. م برای توضیحات علمی ایشان برای مفاهیم فیزیک و تبدیل صوت به نور تشکر کنیم.
نظر دهید