استاد ایلیا «میم» رام الله

حتماً تا به حال قهرمانان فیلم های تخیلی را دیده اید. آنها با گفتن یک کلمه نامرئی می شوند، پرواز می کنند، تغییر قیافه می دهند، دشمن را تبدیل به قورباغه می کنند و هزار تا کار عجیب و غریب دیگر انجام می دهند! جای خوشحالی دارد که انسان حداقل در تخیل خود برای کلام قدرتی جادویی قایل است، اما چرا این قدرت جادویی را مختص تخیل می دانیم؟

به شهادت کتاب آسمانی قرآن و کتب مقدس دیگر و روایاتی که از همهٔ بزرگان مذهبی مان باقی مانده، قدرت کلام واقعاً قدرتی عظیم و باور نکردنی است، قدرتی که بوسیلهٔ آن هر غیرممکنی ممکن می شود.

در شماره های قبل دربارهٔ این قدرت سخن گفتیم و تأکید بر این بود که بدون مهار و کنترل کلام، نمی توان قدرت عظیم و نهفته در آن را فعال کرد. اینک بیایید کمی کاربردی تر وارد موضوع شویم و ببینیم واقعاً چگونه می توانیم گفتار فعلی خود را تغییر دهیم.

این را هم بگویم که به دنبال روش هایی نیستیم که تغییری مقطعییا سطحی در گفتارمان ایجاد کنند. آنچه می خواهیمیک تغییر اساسی و ماندگار است که اگر سعادتش را داشته باشیم بتواند قدرت حقیقی را به کلاممان بازگرداند.

باز هم از سخنان معلم بزرگ علوم باطنی شروع می کنیم، معلم بزرگ علوم باطنی در این زمینه چنین می گوید: "با تغییر کلمات درونی، اندیشه و گفتارت تغییر می کند". بدین ترتیب روشی وجود دارد که می تواند اندیشه و گفتار ما را تغییر دهد. اما ببینیم کلمات درونی ما چه هستند و آیا می توان آنها را تغییر داد؟

کلمات درونی می توانند کلماتی باشند که افکار ما را می سازندیا کلماتی باشند که به خودمان می گوییم (با صدای بلند، آهسته، یا بی صدا!)، شاید هم کلماتی باشند که بدون آنکه متوجه باشیم آنها را مدام با خود تکرار می کنیم و ناخواسته انرژی درونی زیادی را صرف بیان شان می کنیم. البته ممکن است کلمات درونی کلماتی باشند که با توجه به سطح آگاهی فعلی ما در ما جریان دارند و نشان دهندهٔ ارتعاشات درونی ما هستند. بیشتر ما متوجه نیستیم که در اغلب مواردی که با دیگران حرف نمی زنیم و بر کار دیگری هم تمرکز نداریم در حال گفتگو با خود هستیم! نظریه پردازانی هستند که معتقدند این سخن گفتن درونی هم مثل هر سخن گفتن دیگری بر ذهن (یعنی بر بخش نیمه هوشیار ذهن ما) اثر می گذارد، اثری مثبت یا منفی که بستگی به بار مثبت یا منفی آن سخنان دارد. آنها می گویند ذهن انسان سه بخش دارد که به نام های هشیار، نیمه هشیار و هشیاری برتر معروفند(۱). بخش نیمه هشیار ذهن، بخشی است که به وسیله آنچه از طریق کلام دیگران (و سپس خود ما) دریافت می کند برنامه ریزی می شود و این برنامه ریزی تا پایان عمر با شخص باقی می ماند. به همین دلیل است که این نظریه پردازان توصیه می کنند به کودکان کلمات مخرب و منفی نظیر "تو نمی توانی"، "تو بی عرضه ای"، "فقط بلدی آزار برسانی" و نظیر این ها گفته نشود چون در کودکی ذهن نیمه هشیار مثل یک لوح خالی است که بر اساس هر چه در آن نوشته شود، برنامه ریزی می شود و تا انتها هم همان برنامه را اجرا می کند(۲). بنا بر نظریه این ها، کلمات درونی هم با همین مکانیزم بر ذهن نیمه هشیار اثر می گذارند. پس اگر این کلمات تغییر کنند برنامه ریزی ذهن نیمه هشیار و در نتیجه باورها، اندیشه ها و همین طور گفتار ما تغییر خواهند کرد.

حالا که به اینجا رسیدیم شاید فکر کنید بهترین راه برای تغییر گفتگوی درونی شناسایی آنهاست، اما این طور نیست چون روش های ساده تر و مؤثرتری هم وجود دارد که به اندازهٔ شناخت تک تک کلمات وقت گیر نیستند. این را هم بگویم که شناخت و توجه به کلمات (یا گفتگوهای) درونی از این نظر جالب است که وقتی مطمئن شویم مخربند، انگیزهٔ بیشتری برای تغییر آنها پیدا می کنیم. به هر حال در اینجا می خواهیم به روش دیگری بپردازیم. این روش جایگزین کردن کلمات جدید به جای کلمات قبلی است. پس باید ببینیم چگونه می توان کلمات جدید را به شکلی ماندگار و دائمی جایگزین کلمات قبلی کرد و روش مؤثر برای این کار چه روشی است؟ خوشبختانه یک روش اصیل و شناخته شده برای این کار وجود دارد.

امیدوارم تصور نکنید منظورم روش تلقین است. روش تلقین که اختصاص به خواب مصنوعییا هیپنوتیزم داشت منسوخ شده، چون کسانی که از تلقین در خواب مصنوعی برای درمان بیماران استفاده می کردند متوجه شدند با وجودی که در شرایط هیپنوتیزم قدرت تلقین پذیری افراد بالاست، اما سوژه های تلقین در مقابل تلقینات هیپنوتیزمی مقاومت می کنند. به همین دلیل روش دیگری به نام "تلقین به نفس هشیارانه" توسط امیل کوئه پایه گذاری شد. شما احتمالاً روش کوئه را با عنوان تکرار عبارات تأکیدییا تصدیق های مثبت می شناسید. کوئه و طرفداران او نیز به ذهن نیمه هشیار اعتقاد داشتند و می گفتند ما همیشه به صورت ناخودآگاه با خودمان گفتگو می کنیم و به خود، تلقین می کنیم که انجام کار خاصی برایمان مقدور هست یا نه، در حالی که باید تلقین آگاهانه را یاد بگیریم و با تکرار برخی جملات در بیداری، ذهن نیمه هشیار را دوباره برنامه ریزی کنیم و به هدف ها و آرزوهای خود برسیم. این شد که تکرار عبارات مثبت را در شرایطی که ذهن نیمه هشیار آمادگی پذیرش بیشتری دارد، توصیه کرد. معروف ترین عبارت تأکیدی کوئه این بود: "هر روز، من بهتر و بهتر می شوم". شاید کوئه مقداری از راه را درست رفته بود اما به نظرم یک نکتهٔ خیلی خیلی مهم از نظر او پنهان ماند. آیا می توانید حدس بزنید این نکتهٔ مهم و اساسی چیست؟ کوئه متوجه نبود که هر عبارت به ظاهر مثبتی، ارزش تکرار و تأکید ندارد و تکرار جمله ای که حقیقتیا صداقتی در آن نیست، درست مثل کشیدنیک چک بی محل است که هرگز پرداخت نمی شود. کافی است از خود بپرسید وقتی می گوییم "هر روز من بهتر و بهتر می شوم" و قصد داریم ذهن نیمه هوشیار خود را با این جمله برنامه ریزی کنیم، این ذهن نیمه هوشیار می خواهد از کدام منبع، قدرت و انرژی بگیرد و این بهتر شدن را محقق کند. اگر این"من" که خودش صدها ضعف و نارسایی دارد می توانست خود را بهتر کند اصلاً چه نیازی به تکرار عبارات تأکیدی بود؟ و اگر تکیه اش بر قدرتی بالاتر و عظیم تر است، چرا پای همان قدرت بالاتر و عظیم تر را به میان نیاوریم و مستقیماً از آن انرژی تغذیه نکنیم؟ اینک بیایید کلام خود را با تکیه بر قدرتی عظیم و ابدی بیان کنیم. در این صورت مسلماً کلامی را ترجیح می دهید که دروغ نباشد، بلکه آگاهانه بوده و تفکر آگاهانه ما را جهت بدهد و تکیه گاهش محکم باشد، یعنی بتواند از پشتوانه ای محکم، نیرو و انرژی بگیرد و به حقیقت بپیوندد.

کلام خلاق، کلید رسیدن به هر خواسته ای است، یک موفقیت تضمین شده یا تضمین همهٔ موفقیت هاست. بیهوده به دنبال توهم موفقیت به این طرف و آن طرف ندوید. همهٔ ما می توانیم بزرگترین و قدرتمندترین قدرت جهان را در قالب کلام خلاق فراخوانی کنیم. کلامی مانند "خدا با من است". اگر قرار به برنامه ریزی ذهن است ذهن خود را با این واقعیت اساسی برنامه ریزی کنید و بزرگترین و قدرتمندترین واقعیت بنیادی جهان هستی را جایگزین کلمات نارسا و بیهوده درونی کنید. مگر نه این است که بزرگترین و قدرتمندترین قدرت جهان، با تک تکِ ماست؟ پس کلامی را تکرار کنید که بزرگترین قدرت جهان را در زندگی تان جاری کند.

باور کنیدیا نکنید تنها با اتکا به چنین قدرتی است که هر غیر ممکنی، ممکن می شود و موفقیت حقیقی چیزی نیست جز در وفق و هماهنگی قرار گرفتن با همین قدرت بزرگ و باور نکردنی.

تألیف: رکسانا خوشابی

پی نوشت:

۱-         ذهن هشیار، ذهن بشری است که زندگی را به همان شکلی که به نظر می رسد می بیند، در نتیجه مرگ، بلا، بیماری، فقر و چیزهای مثبت را مشاهده می کند و بر ذهن نیمه هشیار اثر می گذارد. هشیاری برتر هم به معنای ذهن الهی است که درون هر انسان وجود دارد و قلمرو آرمان هایعالی و عرصهٔ طرح الهی است.

۲- مگر آن که خود شخص آگاهانه به تغییر آن اقدام کند.

تاریخ بروز رسانی: ۱۳۹۲/۰۴/۰۷