استاد ایلیا «میم» رام الله

بدن ما در سطحی عمیق، از الکترون تشکیل شده که ذراتی از جنس نور بوده و از دیدگاه فیزیک دانان هم چون رودخانه ای در حالت دگرگونی و حرکت است که ذرات زیرماده ای آن با سرعت نور، لحظه به لحظه دگرگون می شوند. این ذرات، شبکه ای نامرئی از نور را در گرداگرد جسم تشکیل می دهند که در آن نفوذ کرده و کالبد انرژیایی یا اثیری را می سازد. در این کالبد هر سلول زنده بدن انسان دارای همان جلوه های بدن انرژیایی است و با استفاده از امواج نوری می توان برای ایجاد تغییر در الگوی ارتعاش آن ها عمل کرد. این شبکه انرژیایی در بدن، نیمه شفاف دیده می شود و از مجراهایی عبور می کند که همان کانال های انرژی هستند. عده ای معتقدند که این نور منطبق با الگوی شبکه عصبی عبور کرده و البته به سطح پوست محدود نمی شود بلکه تا فاصله بیست و پنج سانتی متری آن بیرون می زند و در نقاطی دیگر دوباره به آن بازمی گردد. اشکال در جذب و یا تضعیف نور و بروز هرگونه انسدادی در بین کانال ها می تواند سبب بروز بیماری شود، بنابراین یکی از راه های پیشگیری یا درمان بیماری ها جذب و ذخیره نور در بدن، ممانعت از تضعیف آن و نیز پالایش و پاکسازی کالبد انرژیایی است. البته ممکن است در ابتدا با ورود نور به بدن علائم اختلالات جسمانی بر جای مانده از سال های پیش سربرآورد، چون نورهای وارده به بدن سمومی را که از سالیان قبل در سلول ها ذخیره شده به جوش می آورند و بیماری سرکوب شده در آن ها را تخلیه می کنند اما این نشانه ای از پالایش بدن است.

با این وجود، ذخیره نور آثاری به مراتب بیشتر از شفا و پرورش بدن بر جای خواهد گذاشت و کل زندگی فرد را دگرگون خواهد کرد.

در حالت عادی پائین بودن ارتعاشات بدن و کمبود نور در بدن مقاومتی را ایجاد می کند که حاصل آن اصطکاک بین ارتعاشات پست و ناخالص سلول ها با ارتعاشات عالی روح است که این گاهی نیز عوارض جسمانی را بدنبال می آورند. پس برای هماهنگ شدن با ارتعاشات عالی تر، ابتدا باید سلول ها را از طریق افزایش نور موجود در آن ها آماده کرد تا امکان دریافت نور از سطوح بالا برای آن فراهم گردد.

لایونا هافینز به نقل از روح یکی از رهبران معنوی می گوید: «تا وقتی بدن ات نتواند به ارتعاشات والای روح پاسخ دهد بیش از این نمی توانی در مسیر تکامل روحی خود جلو بروی و این یعنی لزوم ارتقاء ارتعاشات بدن به سطحی بالاتر.»

به دلیل اینکه بدن قابلیت تبدیل چیزها به نور را دارد، کالبد اثیری که حاصل تارهای ظریف نورانی است انرژی های حاصل از افکار، کلمات، احساسات، هوایی که تنفس می کنیم، غذایی که می خوریم و حتی انرژی های حاصل از معاشرت با اشخاص و محیط را جذب کرده و می تواند آن ها را به نور تبدیل کند. البته عکس این هم می تواند اتفاق بیفتد یعنی ممکن است بعضی غذاها یا اعمال موجب کاهش نور درونی ما شوند.

بطور کلی انرژی های وارده به کالبد اثیری از چهار ناحیه منشأ می گیرند و می توان از طریق آن ها به افزایش و ذخیره نور کمک کرد. این چهار ناحیه عبارتند از: کالبد جسمانی، جریان عواطف، جریان ذهنی و نور روح.

نورخواری از طریق کالبد جسمانی موجب فراهم آوردن مواد زیراتمی می شود که حالت مغذّی داشته و جسم به آن واکنش نشان می دهد. یکی از طرق آن تغییر در رژیم غذایی نورانی است (که در مبحثی دیگر باید مورد بررسی قرار گیرد).

دومین طریقه نورخواری، قرارگرفتن در معرض نور آفتاب یا عناصر و عواملی است که تحت تابش آفتاب قرار گرفته اند. طول موج پرتوهای آفتاب تغذیه کننده هایی نامرئی دارند که ماورای نور عادی است. کالبد اثیری را احیاء می کند و بر جسم نیز اثر می گذارد. گفته می شود که در بدن سه ناحیه وجود دارد که قدرت گیرندگی بالایی نسبت به نور خورشید دارند: بین های شانه، بالای شبکه خورشیدی و ناحیه بالای قفسه سینه که قرارگرفتن تدریجی زیر نور خورشید، گیرندگی تضعیف شده آن ها را تقویت کرده و به ذخیره نور در بدن کمک می کند.

سومین راه نورخواری اسماء نورانی است. از آنجا که اسماء و اذکار اصوات ویژه ای هستند که از سطح بالایی از انرژی و آگاهی برخوردارند، ارتعاشات آن ها می تواند بر بدن تأثیر بگذارد و در آن ذخیره شود پس تکرار و تمرکز بر کلام نورانی و اسماء نورانی خداوند نیز یکی دیگر از راه های ذخیره نور در بدن است.

در تمرکز و مراقبه بر نور درونی چیزی تجربه می شود که لائوتسو از آن به عنوان نورانی شدن اتاق تاریک یاد می کند. در تعالیم تائو گفته شده که تمام انواع مراقبه عاقبت به فضای خالی هستی در درون منجر می شود و در آن فرد شاهد نور فزاینده ای خواهد بود که هیچ منشأیی ندارد. این همان نور درون است که درخشان تر می شود.

با افزایش نور در بدن به طرق مذکور و روش های دیگر، کم کم ارتعاشات سلول ها تا حدی بالا می رود که بیش از پیش استعداد ذخیره آن را پیدا کرده و آماده جذب و دریافت نورهای سماوی و نور روح می شود. در این حالت انرژی پویایی روح می تواند آزادانه در آن جریان یابد و در صورت بازیابی خورشید درونی و مشتعل شدن نور روح، همان اتفاقی با بدن می افتد که خورشید با زمین می کند؛ یعنی حیات، رویش و تولد دوباره. در این زمان چشمه هایی از نور در سراسر کالبد انسانی می جوشد و حتی بدن فیزیکی به توده ای از نور استحاله شده و به صورت هاله ای نورانی و توده ای ابر مانند از نور در می آید.

اما تغذیه این خورشید درونی و تداوم اشتعال آن در حد اعلی تنها از یک راه امکان پذیر است و آن هم برقراری ارتباط با منشأ نور است؛ آنچه که در بعضی متون از آن به عنوان "قلب خورشید" یاد شده است. شعور خلاق عظیم کل هستی که نور است و هر نوری از او منشاء می گیرد و تغذیه می کند.

دانش کهن معتقد است که جهان از نور سفید بزرگی بوجود آمده و این نور خود از وجود الهی که منشاء همه نورهاست سرچشمه گرفته است. در کتب مقدس نیز به کرات از نوری زمان ناپذیر سخن به میان آمده که اشاره به وجود خداوند دارد.

در کلام خداوند آمده است: «خداوند نور آسمان ها و زمین است. مَثَل نور او هم چون چراغ دانی است که در آن چراغی (پرفروغ) باشد. آن چراغ در میان شیشه ای و آن شیشه هم چون ستاره ای تابان و درخشان …» (نور: ۳۵)

اشاره به نور در اینجا و سایر کتب مقدس نه تشبیه است، نه مثال و نه فلسفه بافی بلکه عین حقیقت است و حتی دارای ماهیت فیزیکی. برای ملموس تر شدن مفهوم بخش اول آیه و وجاهت فیزیکی نوری که در همه عالم وجود دارد می توان به نظریه ابر ریسمان ها اشاره کرد. این نظریه پس از تئوری نسبیت انیشتین و دیدگاه فیزیک کوانتوم مطرح شد که البته الهام آن از مکاتب باطنی است.

بر اساس این نظریه همه عالم از تارهای بی نهایت ظریفی از جنس نور تشکیل شده که در ورای زمان و مکان قرار دارند و متناسب با میزان ارتعاشات آن ها اشکال مختلف ماده و انرژی شکل می گیرد. جالب اینجاست که تطبیق بخش اول آیه با نظریه مذکور و اینکه همه عالم از ریسمان های نورانی تشکیل شده -که فقط تفاوت در میزان ارتعاش آن ها سبب تجلی آن ها با فرم های گوناگون می شود- به زیبایی بیانگر موضوع وحدت در عین کثرت نیز هست. یعنی در عالم هیچ چیز جز خدا نیست که در عین وحدت، وجودش به اشکال کثیر و متنوع متجلی شده اند.

اما اینکه می فرماید "مَثَل نور او همانند چراغ دانی است که چراغی در آن باشد که آن چراغ در میان حباب (شیشه ای) و…" از لحاظ تفسیری می تواند اشاره به وجود انسان داشته باش، چون همان چهار عاملی که در این آیه ذکر شده در وجود انسان هست. یعنی نور، مشکاه (چراغ دان)، مصباح (چراغ) و زجاج (حباب یا شیشه).

مشکاه سینه انسان است که در آن مصباح یا چراغی نهفته و حباب آن قلب انسان است و در درون این قلب نوری نهفته است. پس خورشید درونی وقتی مشتعل می شود که نور خدایی یعنی همان نوری که آسمان ها و زمین را نیز روشن ساخته از کانون قلب سر بربیاورد و تمام وجود و هستی بشر را روشن و نورانی می سازد.

اما دقت کنیم و ببینیم چقدر زنگار و غبار روی آن حباب حامل نور را گرفته؟ آنگاه به پاسخ این سؤال بیندیشیم که چگونه می توان با تغییر افکار و شیوه های زیستن، اجرام آلوده کننده آن زجاج پاکیزه را بزداییم تا نورالهی بتواند با بیشترین تشعشع از درون قلب هایمان به بیرون منتشر شود و زندگی خود و اطرافیان مان را روشن سازد؟

تهیه و تالیف: پریس کی نژاد

(اولین انتشار در نشریه علوم باطنی شماره ۷ و ۸)

منابع:

تعلیمات ایلیا میم

نور درمانی _ لایونا هافینیز

جریان هدایت الهی

تعلیمات تائوئیزم

طب مکمل ودرمان های موازی (جلد اول)

تفسیر نمونه

کتابخانه الکترونیک تبیان

استخراج مباحث فیزیک و تئوری ابر ریسمان ها و cph از www.huppa.com