استاد ایلیا «میم» رام الله

در کلام خداوند به وعده قیامت و به پا خواستن مردگان از قبر بارها اشاره شده است. این مربوط به ادیان مختلف است اما واضح ترین و شفاف ترین شکل آن در قرآن وجود دارد. وعده های مشابه به پا خواستن مردگان هم نظیر زنده بودن شهدا و زنده بودن دانایان (حتی وقتی که ظاهراً می میرند) وجود دارد که در بعضی از آیات الهی دیده می شود. گفته می شود که در زمان انقلاب جهانی و ظهور ناجیان الهی، بعضی از مردگان که از یاران ناجیان الهی محسوب می شوند، از قبر خود برمی خیزند و به سروران خود ملحق می شوند. یا اینکه مسیح (ع) مرده ای را که بدن او فاسد شده بود و روزها از مرگ او می گذشت دوباره زنده کرد. آیا می توان با استناد به علوم مدرن یا کهن از این وعده ها و واقعیت های معنوی دفاع کرد یا آنها را از این طریق توضیح داد. کمی جلوتر برویم و ببینیم چه می شود.

انسان می تواند تقریباً بمیرد و دوباره زنده شود. نمونه های تجربی متعددی براین واقعیت صحه می گذارند. بعضی از این نمونه ها را می توان در تاریخ یافت و بعضی را با چراغ علمِ مدرن می شود جستجو و پیدا کرد: در مکتب های سرّی باطنی روشی به نام مرگ اختیاری یا تخلیه روح وجود دارد که از طریق آن فرد می تواند موقتاً جسم خود را از روح تخلیه کرده و ظاهراً بمیرد. روش مرگ اختیاری که در این زمان هم توسط بعضی از کارورزان ماهر و حرفه ای باطنی، گاهاً انجام می شود شیوه ایست که بسیاری از بزرگان باطنی، در دوره های مختلف از آن استفاده کرده اند. از آنجا که در موضوع مرگ اختیاری این امکان وجود دارد که فرد با رعایت حدود و شرایط حساسی که این روش دارد، آن را چندین بار هم تکرار کند به همین دلیل به آن «مرگ مکرر» هم می گویند. مرگ مکرر به این معناست که انسان می تواند چندین بار بمیرد و زنده شود. قبل از آشنایی با پدیده مرگ مکرر بهتر است نگاهی به مکانیزم باطنی مرگ بیاندازیم. از دیدگاه باطنی مرگ به معنای خروج دائمی روح از بدن است. خواب هم معنای خروج روح از بدن را می دهد اما با این تقاوت که این خروج و جدایی از جسم، موقتی است. به عبارتی وقتی کالبد انرژیایی (کالبد روحی؛ کالبد سماوی) از بدن خارج می شود، این کالبد، از طریق ریسمانی که معروف به ریسمان نقره ای است ارتباط خود را با جسم حفظ می کند. نقطه پیوند این ریسمان نقره ای به بدن، حدود ناف انسان است. در حالت خواب، حتی سنگین ترین خواب ها؛ و مواردی مانند وضعیت اغما و کما، با وجود آنکه روح از بدن خارج شده است اما به واسطه ریسمان نقره ای به بدن اتصال دارد ولی در وضعیت مرگ واقعی و برگشت ناپذیر، این ریسمان پاره شده و رابطه روح با بدن قطع می شود. از دیدگاه باطنی پاره شدن ریسمان نقره ای نشانه ای کافی برای مرگ انسان است. ریسمان نقره ای چیزی مشابه ریسمان جفت است که بین جنین و مادر وجود دارد. اگر این ریسمان نابهنگام پاره شود جنین می میرد. در این مثال قرینه ای می توانیم جنین را معادل جسم و مادر را معادل روح بگیریم. در پدیده مرگ های اختیاری انسان دچار مرگ واقعی به معنای قطع کامل ارتباط بین جسم و و روح و پاره شدن ریسمان پیونددهنده نمی شود. بلکه منظور از مرگ های تجدیدشونده نوعی از خواب بسیار سنگین است که تفاوت های ظاهری آن با مرگ بسیار ناچیز بوده و شباهت چندانی به وضعیت زنده بودن و بیداری انسان ندارد. گزارش های تاریخی درباره عده ای از اساتید علوم اسراری وجود دارد که بیان می کند این افراد برای تأمین قصدهای خود از روش مرگ اختیاری استفاده کرده اند. بعضی از آنها پس از ده ها یا صدها سال تجربه آگاهانه مرگ، دوباره به جسم بازگشته و زنده شده اند. در قرآن و کتب ادیان دیگر هم مثال های متعددی برای این موضوع وجود دارد. یک نمونه از آن، اصحاب کهف است. آنها، چندین قرن به خواب مرگ فرو رفتند و هنگامی که از خوابِ مرگ خارج شدند، با آنکه گمان می کردند که شاید، چند ساعتی خوابیده باشند اما متوجه شدند که چند صد سال در زمان جلو رفته اند و از زمان خود، فاصله گرفته اند. یا آن پیامبری که خداوند او را به همراه الاغش در خواب مرگ فرو برد و پس از صد سال او را از تجربه مرگ بیرون آورد و از او پرسید چقدر خوابیدی و او گمان کرد که چند ساعت یا حداکثر یک روز را در خواب بوده آنگاه خداوند به او فرمود که او صد سال پیش مرده و اکنون دوباره زنده شده. در این صد سال جسم آن پیامبر دچار فرسایش شد و به اسکلت مبدل گشت اما وقتی خداوند دوباره او را از خواب مرگ به این دنیا بازگرداند جسم آن نبی دوباره برقرار شد. وقتی آن پیامبر دوباره زنده شد، دنبال الاغ اش گشت اما آن را پیدا نکرد خداوند به او اشاره کرد تا به استخوان هایی توجه کند که کنار آن پیامبر و روی زمین قرار داشت. این ها، استخوان های پوسیده شده یک الاغ بودند. خداوند دوباره الاغ را زنده کرد و جسم الاغ دوباره برپا شد و پیامبر شاهد این زنده شدن و جسمیت بخشیدن بود.

اما مرگ های مکرر همیشه با از دست دادن جسم همراه نیستند. در سطوح بالای تعلمیات اسراری یکی از سنت های نادر در آیین های باطنی این است که بعضی از معلمان اسرار بنابر ضرورت، قصدها و وظایف خود تصمیم می گیرند که در زمان های آینده دوباره زنده شوند و کار خود را به انجام برسانند. در این روش آنها اغلب نقاطی را در بعضی از کوه های خاص پیدا می کنند و خود را در آن نقطه محبوس می کنند و در آنجا ظاهراً می میرند. طبق این سنت عجیب، گاهی هم خود را در زمین مدفون می کنند و این دفن، عموماً تا زیر گردن است. گفته می شود در هیمالیا تعدادی از این معلمان نوح آسا وجود دارند که قرن هاست در آنجا هستند و گاهی، بیدار می شوند و به میان مردم می آیند. یهودیان از قبر حضرت موسی (ع) خبر ندارند چون مطابق کتاب مقدس حضرت موسی را خداوند تشییع کرده است. به همین دلیل بعضی از آنها معتقد هستند که در آخر زمان، موسی دوباره از خواب برمی خیزد و این بار با نام جدید خود یعنی مسیا (ماشیح) ظاهر می شود. آیا ممکن است موسی (ع) هم از جمله این مردان جاودان باشد. شاید همین موضوع یکی از دلایل مخفی تقدس برخی از کوه ها در مناطق مختلف جهان و به ویژه در هند و کشمیر و تبت است. همین عقیده در اسلام و مسیحیت و هندوئیسم هم به شکل های کاملاً مشابه وجود دارد. بیشتر مسیحیان معتقدند که عیسی مسیح (ع) نمرده است بلکه او در طول قرن های متمادی حیات خود را حفظ کرده و هم اکنون هم زنده است و البته گاهی یا در مقاطعی خود را نشان می دهد. شیعیان از مهدی موعود (ع) روایتی مشابه همین را دارند و این روایت در فضای درونی بیشتر ادیان قابل شنیدن است. سنت سری موت اختیاری و مرگ در میان تولتک های آمریکای جنوبی هم رواج داشته است. توضیحاتی عملی از چگونگی اجرای این فن سحرانگیز در بعضی از تعلیمات تولتک یافت می شود. اخیراً باستان شناسان در صحرای پرو، اسکلت هایی را پیدا کردند که از قرن ها پیش به حالت نشسته قرار داشته اند. بسیاری از این اسکلت ها در همین زمان کنونی هم در صحرای پرو وجود دارند. دانشمندان این اسکلت ها را به افراد شاخصی از قوم اینکا نسبت می دهند. این ها در زمین دفن نشده اند بلکه قرن ها و حتی شاید چند هزار سال است که در مقابل نور خورشید و در معرض طوفان ها و فرسایش های مختلف قرار داشته اند. عجیب اینکه، این اسکلت ها هنوز و بعد از گذشت قرن ها در همان وضعیت قرار دارند. آیا آنها در نوعی مراقبه قرار دارند که نیروی میدان ناشی از آن می تواند از آنها محافظت کند. یا جواب در محل استقرار فیزیکی و فرم استقرار آنهاست.

مشابه این موضوع اما به شیوه دیگر را می توان در اهرام فراعنه مصر جستجو کرد. وقتی که باستان شناسان موفق به گشودن مقبره یکی از فراعنه مصر شدند، جنازه او را کاملاً سالم یافتند طوری که انگار به تازگی مرده است. بعداً و ضمن تحقیقات مفصل آنها متوجه شدند که محل استقرار جنازه، راز سالم ماندن جنازه است و این به دلیل ایجاد یک میدان انرژی نگه دارنده از طریق هرم و متکی به تناسب ابعاد هرم است. اما آیا فرعون قصد داشته است بعد از مدتی دوباره از خواب برخیزد؟ آیا ممکن است باستان شناسان با جابجایی و تغییر شرایط اسکلت ها در صحرای پرو، جنازه فراعنه در اهرام مصر و نیز با جابجایی دیگر موارد مشابه در غارها و نقاط مشابه در مرگ موقت این افراد (اگر قبول کنیم که لااقل برخی از آنها به طور موقت مرده اند) تأثیر گذاشته اند؟ یکی از توضیحات قانع کننده و قابل قبول عمر چند صدساله بعضی از انسان هایی که در تاریخ از آنها نام برده شده و من جمله عمر نزدیک به هزار ساله نوح (ع) و پدران او همین پدیده موت اختیاری و مرگ های مکرر است. چیزهایی که در کتاب مقدس درباره نوح می خوانیم عمدتاً درباره مدت کوتاهی از زندگی نوح است. به احتمال قوی نوح و پدران او با استفاده از شیوه سرّی مرگ اختیاری توانسته اند تا چند قرن عمر کنند. آیا ممکن است در نزدیک به هزار سال زندگی نوح هیچ اتفاق قابل توجهی نیفتاده باشد که ذکر آنها در کتاب مقدس توجه برانگیز باشد یا شاید او بیشتر عمر خود را در خواب مرگ آسا گذرانده است و گاه از این خواب سنگین برخواسته باشد. نوح و پدران او هزاران سال زندگی کرده اند اما شرح وقایع زندگی آنها که در کتاب مقدس آمده آن قدر کوتاه است که ممکن است در یک تا ده سال از زندگی یک انسان امروزی واقع شود. آیا از نظر منطقی عجیب نیست که نوح در سن چهارصد سالگی زن گرفته و صاحب فرزند شده باشد. پس یعنی طی چهارصد سال به این تصمیم و امکان نرسیده است …

نمونه معروف و این زمانی مرگ های اختیاری زامبی ها هستند که تا کنون درباره آنها چندین گزارش مفصل هم تهیه شده است و هنوز محققان نتوانسته اند پاسخ این معما را بیابند. در آفریقا زامبی به کسانی گفته می شود که می میرند اما پس از مدتی زنده می شوند و از قبر برمی خیزند. بعضی از این افراد هنوز هم زنده اند و بارها تحت سوالات و آزمایش های پژوهندگان قرار گرفته اند. ظاهراً در آفریقا انگشت شماری از ساحران بزرگ و استثنایی قادرند با افراد کاری کنند که آنها بعد از تجربه مرگ و حتی مدت ها پس از مدفون شدن، دوباره زنده شوند و از قبر بیرون بیایند. در یکی از گزارش های تصویری و معتبر مربوط به زامبی ها، یک زامبی را دیدم که مردم هم محله او می گفتند که او هجده سال بعد از قبر خود برخواسته است. در تاریخ هندوستان بعضی از یوگیست های بزرگ، خود را در ملاء عام و در حضور شاهدان ظاهراً زنده به گور کرده و پس از مدت ها دوباره از قبر برخواسته اند. آخرین نمونه آن مربوط به حدود ده سال پیش بود که در هند اتفاق افتاد. البته آنها با این کار خود قصد دارند پیام هایی را به مردم جهان برسانند. بعضی از این بزرگان وعده زنده شدن خود را حتی به چند قرن بعد موکول می کنند. به عنوان مثال می توان از مهربابای ایرانی و شیردی بابای هندی که گمان می رود هر دو نفر از آواتارهای زمان خود بوده اند، وعده زنده شدن خود را در آینده دورتری دهند. مثلاً مهربابا پیش از مرگ گفته است که می خواهد هفتصد سال بخوابد و پس از هفتصد سال دوباره از خواب برخیزد و به تعلیم خود ادامه دهد. هم چنین گفته می شود که در کوه های مقدس چین و تبت معدود مردانی با عمر بسیار طولانی وجود دارند. در چین به این مردان، مردان جاودان می گویند. در اینجا یکی از سوالات مطرح، اینست که افرادی که جسم مادی خود را از دست داده اند چگونه می توانند دوباره واجد همان جسم قبل شوند؟ در علوم باطنی این موضوع با توجه به قدرت خلاقه و سازمان دهنده کالبد سماوی توضیح داده می شود. کالبد انرژیایی انسان قادر است جسم را دوباره بازسازی کند این بازسازی از طریق تکثیر پرحجم و سریع تنها یک سلول یا حتی یک ملکول از جسم قبلی انسان قابل انجام است. با توجه به اینکه حتی فسیل های چند میلیون ساله هم دارای ملکول هایی از جسم اولیه خود هستند و میلیاردها عدد از این ملکول ها در استخوان و اسکلت آنها وجود دارند، در صورتی که رابطه روح با جسم قطع نشود و این رابطه از طریق کالبد انرژیایی و ریسمان اتصال دهنده (طناب نقره ای) حفظ شود امکان احیاء دوباره جسمی که هزاران سال پیش هم مرده است (از دیدگاه علوم روحی و واقعیت های کالبد سماوی و ذهن انرژیک) کاملاً عملی است. چگونگی این اتفاق موضوع پیچیده ایست که توضیح آن لازم به نظر نمی رسد. اما حتی فیزیک دانان مدرن هم این فرضیه را بیان کرده اند که امکان بازسازی جسم انسان تنها با وجود یکی از ملکول های بدن او، براساس تئوری های فیزیک مدرن و به ویژه اصل هولوگرام (که همه کل را در یک جز از کل می داند) امکان پذیرست. این اتفاق عجیبی نیست. همان‏طور که تمام جسم انسان و میلیاردها میلیارد سلول بدن او و نظام پیچیده جسمانی او همگی از یک سلول بوجود آمده است چرا وقوع دوباره این بازسازی عجیب باشد. چگونه و با کدام قدرت سازمان دهنده و راهبردی در مراحل جنینی، یک سلول به میلیاردها سلول سازمان یافته بی همتا تبدیل می شود. این اتفاق از همان اولین لحظه شکل گیری انسان از طریق روح عملی می گردد و مادامی که این روح وجود دارد می تواند دوباره جسم خود را بسازد و خود را در قالب جسم متجلی کند.

موضوع مرگ های مکرر را می توان در طبیعت هم به سادگی ردیابی کرد. بسیاری از گیاهان و درختان در فصل زمستان می میرند و دوباره در فصل بهار زنده می شوند و این جریان مرگ و تولد مکرر غالباً تا پایان عمر گیاهان ادامه دارد.

خرس ها و بسیاری از خزندگان در طول سرما و یخ بندان زمستان، به خواب زمستانی که علائم آن بی شباهت به مرگ نیست فرو می روند و پس از پایان خواب زمستانی دوباره زندگی معمول خود را از سر می گیرند. آیا وجود چنین روندی در طبیعت نمی تواند حامل پیامی مبنی بر روش مخصوصی از زیستن باشد؟ مرگ ها و تولدهای پی درپی. این اتفاق طببیعی حتی درباره وضعیت طبیعی انسان هم صادق است. بعضی از مراحل خواب شباهت زیادی به مرگ دارد از جمله وضعیتی از خوابیدن که دلتا نامیده می شود. در خواب دلتا که تقریباً همه انسان ها آن را هنگام خواب طبیعی تجربه می کنند وضعیت انسان تا حدی شبیه به انسان مرده می شود. بی دلیل نیست که از قدیم گفته اند خواب برادر مرگ است. در واقعیت امر، انسان، قبل از هر خواب واقعی، تقریباً می میرد و بعد از هر بار خوابیدن دوباره زنده می شود. منتهی این موضوع تفاوت های قابل توجهی با وضعیت مرگ اختیاری و تخلیه روح دارد.

دانشمندان و محققان علوم پزشکی و زیست شناسی در حال مطالعه روشی برای افزایش طول عمر هستند که تا حدی به شیوه سرّی مرگ مکرر شباهت دارد. مبنای این روش نگه داری انسان در درجه برودت بالا و به نوعی، خوابیدن در انجماد است. آنها می گویند احتمالاً می توانیم انسان را با نگهداری در درجه معینی از انجماد تا مدت های بسیار طولانی زنده نگه داریم. البته در طول مدت انجماد، انسان در حالتی شبیه به مرگ قرار می گیرد و محققان هرگاه که بخواهند (حتی بعد از سال های طولانی و شاید قرن ها) این موجود منجمد را از حالت انجماد خارج کرده و به زندگی باز می گردانند. بعضی از مشاهدات علمی دیگر هم مؤید همین واقعیت است مثلاً دانشمندان اخیراً در یخ های منجمد مریخ باکتری هایی پیدا کردند که قادر بودند پس از گذشت میلیون ها سال، به دلیل دمای بالای محیط زنده (و البته غیر فعال) بمانند…

یکی از سوالات دیگری که پیش می آید این است که با وجود واقعیت مرگ های مکرر پس چرا عمر انسان جاودانه نیست. پاسخ این است که ظرفیت جسمی و روانی انسان محدود است و میزان احیاپذیری و تولد مجدد جسم و روان انسان محدود است. مثل یک باطری تخلیه و شارژ می شود از عمر مفید آن کاسته می شود. باطری را نمی توانید تا ابد و به طور نامحدود شارژ و تخلیه کنید چون ظرفیت ها و ویژگی های فیزیکی آن، چنین امکانی را در اختیار شما نمی گذارد. جسم انسان هم به همین صورت است. ظرفیت اش برای تولدها و مرگ های مکرر کاملاً محدود است. بنابراین کسانی که از روش مرگ اختیاری استفاده کرده اند همواره با چنین محدودیتی مواجه بوده اند. ولی نباید فراموش کرد که هدف آنها از چنین کاری، نیازی به تکرار بیش از حد این تجربه نداشته است. حالا ببینیم پیام چنین تجربه ای چیست؟ این نشانه ها و پدیده ها چه حرف هایی را به ما می گویند؟

از واقعیت مرگ های مکرر می توان نتیجه گرفت که ممکن است مردان جاودان و ناجیان غایب که درباره آنها گفته می شود هنوز زنده اند، در حالت مرگ اختیاری باشند و هرگاه که لازم شود، زنده شوند و با جسم خود حضور فیزیکی یابند…

از واقعیت مرگ های مکرر نتایج زیادی حاصل می شود و نیز این که چنین پدیده ای خودش گواهی است بر حقانیت قیامت و روزی که مردگان از قبر بر می خیزند و به پاسخ‏گویی فراخوانده می شوند. و نیز زمانی که انقلاب جهانی همانند زلزله ای بزرگ زمین و آب ها و آسمان را احاطه می کند و ناجیان الهی و روح یافتگان حجاب های خود را کنار می زنند و آشکار و بی پرده حضور با عظمت و پرجلال خدا را در جهان اعلام می کنند و مؤمنینی که سال هاست در قبرها خوابیده اند با صدای آنها از قبر برخواسته و برای خدمتگزاری در حکومت جهانی خدا که بر زمین و آسمان است، حاضر می شوند. مرگ اختیاری پیام های زیادی دارد.